O papo louro e as camelias

A natureza está a tomarse o seu desquite, gañando liberdade en época de pandemia. O reino animal, con máis visibilidade e algúns sustos, pois se vai impoñendo o descaro e a cohabitación, quéirase ou non. O vexetal, en menor medida, pero tamén, sobre todo en terreos “a monte” e similares. En calquera caso, tanto o confinamento estrito, como os seus sucedáneos –que si, pero non; que non, pero si–, alimentou as nosas ganas de espazo, aire libre, xardíns e camiñadas.
Os paxaros despregaron os seus plans de voo e aterran onde menos cho esperas, por non falar doutros elementos menos glamurosos, cuxa ousadía lles empuxou fóra dos seus tobos, ou daqueles que gustan de esnaquizar o que atopan, nas súas incursións nocturnas, non poucas urbanas, cal xavelinas rampantes en busca da distancia máis longa.

En fin, eu queríalles falar de algo amable, neste día mércores, un máis dun inverno que, en Galicia, volve parecerse a aquel da miña infancia, de borrascas enlazadas unhas noutras, con moita choiva e pouca predición meteorolóxica, ayuna de sofisticados modelos que –no mundo de hoxe– convertéronse en estrelas da televisión.

O caso é que, faga sol ou non, axexe néboa ou ventarrón, un papo louro simpático e algo panzudo visítame cada mañá, en busca de faragullas ou algún alimento menos modesto, vixiándome, mesturado cunha chea de camelias, temperás e fachendosas, que deron cos seus pétalos no chan.

É difícil non traer á memoria, en tal contorna, a Galicia húmida e gris, de regachos crecidos e hórreos musgosos, de carapuchos e polainas de palla, agora mutados en paraugas de todo a cen.

Cando o papo louro sacia o seu apetito, lárgase uns cantos moi variados, expoñente dun repertorio acreditado. Mesmo, a miúdo, bótase unha sesta, recostado na camelia, anemone por máis datos, que se me antolla trasunto do paraíso dos petirrojos.

Dicía un clásico que cada un pódese perder nos vales atravesados polas paxaros, para, así, atoparse mellor a un mesmo. Fráxil papo louro, quizá máis forte, con todo, que toda a soberbia humana. Sen medos ancestrais que a pandemia trouxo, o papo louro “atravesa a transparencia, sen manchar o día”, tomando o verso de Neruda, un sinal de esperanza para encarar tanta fatiga.

LUIS CARAMÉS VIÉITEZ
PRESIDENTE
Columna publicada El Correo Gallego.